อันว่าดอกไม้งาม ก็อาจมีหนามคม
เพียงครู่เชยชมหนามคมก็แทงทำร้าย
อันว่าความรักเอย เปรียบเปรยดังดอกไม้
ฉันเคยกล้ำกรายสุดท้ายก็ต้องปวดใจ
อันว่าใจของเธอ คือสิ่งที่สวยงาม
ใครต่างต้องการขอเคียงข้างไม่ห่างไกล
อันว่าใจฉันเอง เคยเจ็บก็จำไว้
ดูดีเท่าไรต้องเตือนใจให้ระวัง
เจอเธอกี่ครั้งท่องไว้ว่าฉันไม่อ่อนแอ
แต่กลับจะแพ้แค่เห็นว่าเธอส่งยิ้มมา
ใกล้คนแสนดีอย่างนี้ ห้ามใจไว้ได้อย่างไร
แพ้ความดีใช่ไหมที่ฉันหวั่นไหว
ใกล้เธอมากอย่างนี้ ห้ามความรักได้อย่างไร
ก็เหมือนว่าในหัวใจ จะแพ้ใจเธอ
อันว่าใจของเธอ คือสิ่งที่สวยงาม
เลยเกิดคำถามว่ามีหนามคมอย่างไร
อันว่าใจฉันเอง ก็อาจทนไม่ไหว
หากใจทั้งใจถูกรักของเธอทำลาย
เจอเธอกี่ครั้งท่องไว้ว่าฉันไม่อ่อนแอ
แต่กลับจะแพ้แค่เห็นว่าเธอส่งยิ้มมา
ใกล้คนแสนดีอย่างนี้ ห้ามใจไว้ได้อย่างไร
แพ้ความดีใช่ไหมที่ฉันหวั่นไหว
ใกล้เธอมากอย่างนี้ ห้ามความรักได้อย่างไร
ก็เหมือนว่าในหัวใจ จะแพ้ใจเธอ
ใกล้คนแสนดีอย่างนี้ ห้ามใจไว้ได้อย่างไร
แพ้ความดีใช่ไหมที่ฉันหวั่นไหว
ใกล้เธอมากอย่างนี้ ห้ามความรักได้อย่างไร
ก็เหมือนว่าในหัวใจ จะแพ้ใจเธอ
ใกล้เธอมากอย่างนี้ ห้ามความรักได้อย่างไร
ก็เหมือนว่าในหัวใจ จะแพ้ใจเธอ